Het blijkt een schot in de roos, ondervinden Karin Timmerij en Bianca van Marle. Inmiddels zijn de initiatiefnemers met de tweede groep bezig. De reacties en resultaten zijn overweldigend. De een heeft haar eigen hardloopschool, de ander runt Fysio Zuid in de wijk het Windmolenbroek.

Samen zijn Van Marle en Timmerij afgelopen zomer de outdoor revalidatie voor kankerpatiënten begonnen. "Ik loop al een tijdje hard bij Bianca en het leek me vernieuwend iets op te zetten voor mensen met kanker", vertelt Timmerij. In het kader van haar Master oncologie fysiotherapie doet ze ter afsluiting van de studie wetenschappelijk onderzoek. "Het belangrijkste uitgangspunt is dat het lichaam weer in balans raakt. Om een goed inzicht te krijgen in de ziekte en ondergane handelingen, vult iedereen onder meer een vragenlijst in en worden verschillende tests afgenomen. Tijdens de trainingen draagt iedereen een hartslagmeter om te kijken of er vooruitgang wordt geboekt."

De vragenlijsten laten op alle fronten een verbetering zien. "Dit betreft een enorme vooruitgang in het activiteitenniveau van de deelnemers. Bij aanvang deden ze gemiddeld één keer per maand aan sport. Aan het einde van het programma was iedereen in staat en gemotiveerd om drie keer per week een matig tot intensieve sport op te pakken. Ook heeft iedereen plannen om het intensieve bewegen voort te zetten."

Vermoeidheid

Timmerij merkt op dat vermoeidheid een veelgehoorde klacht is waarmee kankerpatiënten kampen na de behandeling. "Buiten de mooie cijfers is het mooiste resultaat dat mensen hun persoonlijke doelen hebben gehaald die zij voorafgaand hebben opgesteld. Beter traplopen, makkelijker wandelen en meer kracht in het lichaam."

Elke maandag en donderdag trekt de stoet vanaf de hardloopschool van Van Marle richting het nabijgelegen Beekpark NoordOost. "De mensen kunnen de training op individueel niveau invullen", merkt Van Marle op. "Daarom zijn we met zijn tweeën. Dan kun je elkaar aanvullen en op die manier proberen we het te sturen en iedereen individuele aandacht te bieden."

Opmerkelijk is de verhouding tussen mannen en vrouwen. Beide groepen telden slechts één man. "Vrouwen sluiten zich sneller aan bij clubjes dan mannen. Die zoeken het vaak zelf wel uit. Ik merk overigens aan de groepen dat ze tot op het bot gemotiveerd zijn. Kleine dingen en vooruitgangen zijn een groot geluk voor de meeste mensen."

Een van de deelnemers is Charlotte van der Poel. Bijna twee jaar geleden werd bij haar de diagnose darmkanker vastgesteld. Samen met haar zus hoorde ze in februari 2015 dat ze leden aan de ziekte. "Toen ik bloed bij mijn ontlasting constateerde wist ik dat het niet goed was", blikt Van der Poel terug. Ze begon aan een lange weg van behandelingen. Niet altijd gemakkelijk, maar ze hield zich sterk. Vooral lichamelijk moest ze veel inleveren, waardoor zelfs het stofzuigen in huis een brug te ver was. Toen ze vorig jaar in Frankrijk puffend aankwam bij haar hotelkamer op de tweede verdieping in het hotel was voor haar de maat vol. "Mijn man zei dat ik er wat aan moest gaan doen en een kennis raadde me aan te gaan wandelen in een groep, maar dat leek me niks." Toch sloot Van der Poel zich aan bij de revalidatietraining. "Na de behandelingen en het laatste gesprek in het ziekenhuis val je in een gat en daar wil je aan werken. Het vertrouwen in je lichaam is weg."

Bloedprikken

Voor Van der Poel was het niet alleen van belang lichamelijk aan te sterken. Binnen haar trainingsgroep, bestaande uit acht soortgenoten, kwam ze in contact met iemand die aan dezelfde vorm van kanker leed. "We praatten over het juiste gebruik van voeding, medicatie en het bloedprikken kwam ter sprake. Mentaal ben ik daar veel sterker door geworden. Kleine dipjes waar ik voorheen heel lang mee bleef zitten, daar zet ik mij nu eenvoudig overheen. Mensen in mijn omgeving zeggen dat ik er goed uit zie. Mooiere complimentjes kun je niet krijgen."

Ondanks de goede resultaten en de vele blije gezichten zouden de dames graag meer ondersteund worden door de specialisten en deskundigen in het ziekenhuis. Daar zou nog meer aandacht kunnen worden besteed aan de fase 'na het laatste gesprek'.

Van Marle: "In het ziekenhuis is alles gericht op de behandeling, maar voor de mensen begint daarna het proces van verwerken pas. Er wordt wel revalidatie aangeboden, maar het is juist prettig om dit buiten het ziekenhuis te doen. Na alle ziekenhuisbezoeken voor de chemotherapie en bestralingen is het fijn er niet meer naar toe te hoeven. Mensen ervaren het als erg prettig om in de buitenlucht te werken aan fysiek en mentaal herstel", heeft Timmerij ervaren.